Weg uit de grote stad

¡Hola!

Het is even geleden blijkt, ruim anderhalve week sinds mijn laatste update! De reden is niet omdat ik zo druk aan de studie ben, maar omdat ik allerlei tripjes aan het maken ben.

Na twee weken Spaanse les was ik zwaar met mezelf in discussie; wat zal ik doen, nog een weekje langer in Buenos Aires blijven en nog een weekje Spaans studeren, of toch maar alvast een stukje gaan reizen en wat anders dan BA van Argentinie gaan zien. De plannen die ik had, stonden nog lang niet vast en veranderden iedere dag! Dan wilde ik naar Salta gaan, dan toch nog maar een weekje verlengen op school, dan wilde ik naar Cordoba gaan en dan toch maar weer een weekje verlengen op school. De reden dat ik zo in dubio was, was omdat het toch wel heel erg leuk was op school! Ik merkte zo snel vooruitgang, je kunt al snel een klein gesprekje voeren (zij het met handen en voeten, Spaans, Frans, Engels en daadwerkelijk alles wat ik uit de truukendoos kon toveren) het motiveert wel enorm om ermee door te gaan en het wordt steeds leuker! Na wat tips uit Nederland van enthousiaste Argentinie-gangers uiteindelijk toch besloten om school vroegtijdig te verlaten en het verder op zelfstudie te gooien en een soort van leerlingwezen. Oefenen in de praktijk dus :-)

Vrijdag 3 december was mijn laatste schooldag en zowaar; ik werd gehuldigd en kreeg een certificaat mee. Ik had immers 40 lesuren Spaans tot me genomen ;-)

Die laatste week in Buenos Aires heb ik zeker nog wel veel genoten van de stad! Er is zoveel te doen en te zien. Ik ben nog een avond met allerlei medestudenten uit eten geweest, heb nog weer een stadswandeling gemaakt (ook naar La Boca dit keer) en ik heb een ontzettend gezellig weerzien gehad met Heleanne! Heleanne is een Nederlandse die ik heb ontmoet in West Australie in 2007! We zaten destijds in een hostel al een half uur met elkaar te kletsen toen ik dacht, dat klinkt toch wel als een Nederlands accent. Ik vroeg of ze Hollands was en daarna zijn we in het Nederlands verder gegaan :-) We hebben een paar dagen met elkaar opgetrokken in Australie en zijn elkaar vervolgens nog een keer spontaan tegen gekomen in Amsterdam. We waren toen allebei in Paradiso bij een concert van een Australisch bandje. Dat was 2009!
Toen ik mijn plannen voor Argentinie concreet had, las ik via hyves dat Heleanne haar ticket naar Zuid Amerika had geboekt en in december naar BA zou vliegen. Reden om elkaar weer eens te treffen en dat deden we dus. We hebben heerlijke biertjes gedronken in de zon, door de stad gewandeld en een overheerlijke steak gegeten, vergezeld van een goed Argentijns wijntje! Erg leuk.

Op zaterdag 4 december, zo rond Sinterklaas dus, de bus naar Salta gepakt. Een bustripje van maar liefst ruim 20 uur. Deze keer had ik niet de Cama geboekt (zoals naar de Iguazu Falls) maar de Cama Suite. Toch ook maar eens proberen. Ik reisde eerste klas en dat was me toch een partijtje prima geregeld! Ik werd warmpjes verwelkomd in de bus met een drankje en een krantje (jammer dat ie in t Spaans was) de bus was voorzien van WiFi en... mijn stoel kon helemaal plat, zodat het een bed werd. Gordijntje ervoor en ik had mijn eigen suite :-) Kortom de goed-voor-elkaar show was er niets bij.
Ik had ook direct al een vliegticket terug naar Buenos Aires geboekt (twee keer 20 uur in de bus leek me nu nog iets teveel van het goede, dus ik telde 200 euries neer voor een vluchtje) Argentinie is toch echt duurder dan Indonesie, ik werd nog weer eens fijn met mijne neuze op de feiten gedrukt.

Precies een week in Salta dus. Hoorde van tevoren vele goede verhalen over de stad en vooral ook over de prachtige omgeving omdat het zo ongeveer de toegangspoort is naar Bolivia en Chili en het bijbehorende Andesgebergte.
Op maandagochtend ben ik meteen een tripje gaan doen. Vanaf Salta de bergen in, naar bergdorpjes als Cachi, Seclantas en Molinos. De bergen waren prachtig en de omgeving veranderde zo ongeveer met elke bocht die we namen. Eerst was het nog groen en vol met planten, maar al snel veranderde dit in dor met cactussen. Daarna omhoog tot ruim 3000 meter en dus de wolken in. Na het hoogste punt kwamen we in een soort maanlandschap terecht, waar het weer strak blauw was. Geweldig!

De mensen hier in het gebied rond Salta zien er ook heel anders uit dan in Buenos Aires. Ze lijken veel meer op mensen uit Peru (je weet wel, die panfluiters die je altijd in de winkelstraten zag) de dorpjes zijn echt bergdorpjes, klein en ver weg van de bewoonde wereld. Onderweg natuurlijk veel te veel foto's gemaakt van al die verschillende kleuren bergen, tja....
en omdat de wegen niet geasfalteerd waren, was het een behoorlijk gehobbel die hele dag.

Uiteindelijk kwamen we aan in Cafayate waar ik zou overnachten in een heerlijk hotelletje. Zo fijn had ik ze zeker nog niet gehad in Argentinie. Een mooie kamer, met twee grote bedden, een badkamer en als klap op de vuurpijl satelliettelevisie. s Avonds ging ik met mijn reisgezelschapje uit eten. (een gepensioneerd Frans echtpaar en onze chauffeur, een gids was ie niet, maar goed rijden kon ie wel)
We zaten heerlijk in Cafayate op een terras aan de straat. En in Cafayate en Salta zijn erg veel straathonden. Ze zien er niet zielig en ondervoed uit en ze zijn ook erg lief! In alle rassen, maten en kleuren. Maar... precies op het moment dat wij daar zaten te eten, werd er een hond aangereden door een auto! Vreselijk, het beestje jankte en piepte en rolde over de straat van de pijn. Het ging mij door merg en been en de tranen rolden al snel over mijn wangen. Echt er waren meerdere (met name vrouwen natuurlijk) mensen in shock, maar ik kreeg echt geen hap meer door mn keel en kon geen woord meer uitbrengen toen ik dat gejank hoorde.
Daarna helemaal niets meer. De andere honden gingen als vriendjes naar het aangereden beest toe om steun te geven denk ik, echt heel lief. En gelukkig waren er ook mensen die zich over de hond ontfermden. Ik dacht dus dat ie dood was, maar het stelletje dat erbij was probeerden de hond te motiveren om op te staan. Zijn voorpootjes lukte, maar zijn achterlijfje bleef plat liggen.... zo zielig! Ik was echt een beetje in shock en mijn tafelgenoten waren vervolgens weer in shock dat ik zo in shock was. Maar ik kon er niets aan doen. (zelfs nu ik dit verhaaltje aan het tiepen ben en het tafereel weer voor me zie, krijg ik weer tranen.)
Gelukkig zijn er ook echt dierenliefhebbers, een ander meisje rende denk ik naar een dierenarts ofzo (als ze die al hebben in dit soort gehuchten) en even later kwam er een dame met een pickup truck die de hond liefdevol optilde en meenam. Ook ik kwam weer een beetje tot mezelf. Die Fransen snapten helemaal niets van mijn emotionele reaktie, haha

De volgende ochtend kon ik uitslapen.... ik kan dat natuurlijk niet, dus ik heb heerlijk vanuit mn fijne bed satelliettelevisie gekeken, wat een luxe zeg! Allerlei Amerikaanse zenders met leuke shows die wij in Nederland NOG niet hebben :-)
Daarna een fijn uitgebreid ontbijt, niet op zijn Argentijns dus, want hier doen ze zeer matig aan ontbijt.
Tegen 11 uur.... de wijnproeverij! Dat ontbijtbodempje kwam dus direct van pas.

Mendoza, de wijnstad, ligt midden in het wijngebied van Argentinie, maar ook in Cafayate is het klimaat en met name de ligging (hoog) zo gunstig dat ze hier heerlijke wijntjes produceren.

Hierna gingen we terug richting Salta, rijdend door de Calchaqui vallei en midden door de Conchas ravijn. Het was prachtig als de dag ervoor, met ook nu na elke bocht weer een reden om te stoppen voor een foto. De kleuren en de struktuur van de bergen veranderen om de zoveel honderd meter lijkt het wel, bizar.

Dinsdagavond heb ik weer in de backpackers geslapen in Salta. Hier had ik zondagnacht ook al geslapen. Het is oude zooi en kan heel goed een opknapbeurtje gebruiken, maar zo onder de reizigers is het toch altijd gezellig. Dit keer flink aan de klets geweest met een lading Duitsers, twee meiden uit Amerika en een Ier. Die ieren doen het altijd goed, leuke gasten en alleen dat taaltje maakt al dat je gaat glimlachen!.

Woensdag begon mijn tweede trip. Dit keer richting het noorden. Weer de bergen in, we begonnen met een stukje te rijden langs het spoor van de beroemde trein; Tren de las nubes, wat zoveel betekent als trein naar de wolken. Vroeger, toen de mensen hier ook nog afhankelijk waren van de handel, reed deze trein tussen Buenos Aires en Chili. Tegenwoordig rijdt de trein enkel nog tussen juni en oktober en dan vanaf Salta tot de grens geloof ik. De relatie tussen Argentinie en Chili is in de loop der jaren wat bekoeld en de handel ook ;-) Het is nu vooral een toeristending, maar eigenlijk hebben we alleen wat stukjes van het spoor gezien. Weinig spannends aan. De omgeving was wel wederom prachtig. In 1 foto kan je soms 7 verschilende kleuren berg krijgen, echt fenomenaal is dat.

We gingen onze lunch kopen in San Antonio de los Cobres, een mijndorp. Dit ligt echt helemaal in de middle of nowhere en is bijna onwerkelijk. Leuk om de mensen en de huisjes in zo'n dorpje te bekijken. Ik moet er niet aan denken om daar te wonen, maar ja, als je niet anders gewend bent, weet je natuurlijk ook niet wat je mist. Nadat onze lunch was gemaakt, pakten we een stukje woestijn. Her en der lopen dan wat ezels, lama's, lama-achtigen, andere lama-achtigen en koeien. Lama's zijn er in 4 soorten geloof ik, ze zijn allemaal familie van t kameel, maar de 1 heet lama en deze komen in diverse kleuren, de ander is een apaca en komt slechts in 1 kleur. Dan zijn er nog twee soorten die slechts in beperkte kleuren komen, maar wel betere en duurdere kwaliteit wol/haar leveren voor de productie van prachtige kleden en sjaals. De namen van deze beesten kan ik maar niet onthouden. Ik zoek t nog eens op.

Uiteindelijk kwamen we bij Salinas Grandes, de zoutvlakte. Ik vond het behoorlijk groot, maar het is schijnbaar nog niets vergeleken bij Yuyumi in Bolivia. Daar zijn de zoutvlaktes zo enorm groot dat Nederland er een aantal keren inpast. En dan bedoel ik geen twee keer!
Het was helaas niet zo wit als ik hoopte. Pas als het een tijdje regent en het zand naar beneden zakt, worden deze zoutvlaktes echt wit, maar dan mag je wel bijna een lasbril opzetten geloof ik, zo vel is het daglicht dan doordat het weerkaast. Doordat de omgeving zo licht is, zie je geen diepte (of minder diepte) op foto's. Hierdoor kun je erg grappige kiekjes maken, waarbij het lijkt alsof je flink met fotoshop in de weer bent geweest.

Na het fotogeweld, zouden we op weg naar Purmamarca, een pitoresque dorpje. Maar helaas deed zich ook deze dag dierenleed voor. Op weg naar de zoutvlakte zagen we een koe liggen. Het leek of het beest lag, maar dit bleek niet het geval merkten we op de terugweg. Hij (het bleek geen koe, maar een jongetje dus een stier) was weggezakt in de klei. De aarde leek dor en droog, maar onder het bovenste, opgedroogde stukje aarde, ging een zware kleisoort schuil. Drie kerels waren met man en macht in de weer met grote spades om de klei rondom het beest weg te scheppen. Wij besloten om mee te gaan helpen (Wij zijn overigens op dit tripje: Roy uit Alkmaar, Michaela uit Munchen, een Frans jong koppeltje en onze gids Fernando) Pfff was bijna geen doen. De klei was zo zwaar dat ik een spade vol met klei niet eens zomaar even op kon tillen. Toch probeerden we wat we konden en met name de mannen deden het zware werk. Op een gegeven moment hadden we 3 poten behoorlijk vrij. Met een stevig en breed touw dat we onder het dier door hadden gehaald, probeerden we hem los te trekken. Zelf had het beest bijna geen kracht meer. Het had natuurlijk al geprobeerd om los te komen en was volledig uitgeput. Op een gegeven moment stonden zijn achterpoten bijna, maar voor zat ie nog vast. Wij eerst de ene kant op trekken, daarna de andere kant om het beest los te wrikken uit de klei. Het was zo zielig en zijn ogen stonden zo vermoeid...
Ik heb al het water dat we bij ons hadden in zijn mond gegoten en na een half flesje water met bubbels erin deed hij toch nog weer een poging tot opstaan. Of hij verslikte zich en schrok daar zo van, haha. Uiteindelijk kregen we hem los. Hebben het touw om zijn achterpoten geknoopt en hem zo nog zo'n 15 meter verderop gesleurd. Daar was het niet zo klei-achtig zodat ie weer zou wegzakken. Opstaan deed ie niet, ook niet als we hem een tikje gaven, zo moe was ie. Wij hadden geen water meer, maar volgens mij was hij aardig uitgedroogd. Van boven natuurlijk oververhit door de warme zon en van onder onderkoeld door de koude klei! Ik heb een truck met toeristen aangehouden en van hen nog 3 flessen water gekregen. Als een baby heb ik het beest gevoerd. Fernando, de gids hield zijn mond een beetje open en beetje bij beetje goot ik de 4,5 liter erin. Daarna hebben we hem achtergelaten, in de hoop dat hij was op adem zou komen en het wellicht zou redden...

Uiteindelijk kwamen we toch aan in Purmamarca. De rest van het groepje ging terug naar Salta, maar ik bleef overnachten in dit dorpske. Het hotelletje was weer fantastisch en lag tegen de “Berg van de zeven kleuren” aan. Maar er was niet veel te doen of te beleven in dit dorp, een enkel restaurantje, een enkel satelliettelevisietje en vooral veel winkeltjes waar de lokale bevolking hun prachtige kleden, tassen, souvenirs in allerlei vrolijke kleuren verkopen. Het was dus stil en daarom maar redelijk vroeg naar bed.

De volgende ochtend heb ik een bergwandelingetje gemaakt om de berg met de 7 kleuren. Ik vond het nogal spannend of ik weer opgepikt zou worden, want tja... het was niet allemaal HEEL goed geregeld. Op de hotelletjes na dan :-)
Maar jawel rond 10 uur kwam daar een auto, Michaela het duitse meisje zat er ook weer in, dat was erg gezellig.

We gingen onderweg naar Humahuaca. Weer veel bergen in allerlei kleuren (begint saai te klinken, maar is het niet als je hier rondrijdt) en we zijn nog naar een archeologische opgraving geweest in Tilcara. Onze gids legde van alles uit over het leven in die tijd, wat erg interessant was. Verder was hij eigenlijk een eikel en op de terugweg heeft hij niet veel tegen ons gezegd. Wel in het Spaans tegen de twee Spaanse toeristen. Dat was een beetje jammer, maar ja het mocht de pret niet drukken. Ik heb in 4 dagen veel gezien van deze omgeving en vond het erg bijzonder.

Toen ik gisteravond weer terugkwam in het hostel (voor de derde keer kwam ik in die oude zooi, haha) had ik erg leuke kamergenotes. Twee meiden uit Ierland die mij van alles konden vertellen over het zuiden van Argentinie en een meisje uit Australie. Uit Melbourne, mijn favoriete stad :-) Alle Australie verhalen kwamen dus ook weer tevoorschijn en ik heb de Ierse meiden zowaar warm gemaakt voor een parelavontuur in Australie. (daar gaan zij namelijk nog naartoe) Voor meer informatie over mijn parelavontuur verwijs ik naar een ander reisverslag, ook op deze site te vinden :-)
Voor mij was de informatie van de ierse meiden over het zuiden van dit land natuurlijk interessant, want....
Daar ga ik volgende week met Bram naartoe!!

Dit was een wel erg lang verhaal. Ik moet toch niet langer dan een week wachten met het opschrijven.... Maar toch zal dit voorlopig MIJN laatste verhaal worden. Hierna komen er verhalen van ONS en gaan we verder in de wij-vorm ipv de ik-vorm.
Want: het is nu vrijdagavond. Morgen heb ik nog een warm dagje in Salta (het was vandaag maar liefst 40 graden) en zondagochtend vlieg ik dan terug naar Buenos Aires. Ik ben er dus op tijd en dat komt goed uit, kan ik mooi al voorbereidingen treffen voor de komst van Bram. Hij komt zondagavond aan en natuurlijk pik ik hem op van de luchthaven :-)

We hebben anderhalve dag in Buenos Aires wat natuurlijk veel te kort is, maar op dinsdag vliegen we al naar Ushuaia in Patagonie. Patagonie is de hoofdmoot van onze reis samen. De natuur is daar prachtig en wild en dit zullen we samen gaan bekijken en beleven. Ushuaia is de meest zuidelijke stad ter wereld! Daar zal het wel een stuk kouder zijn. Even wennen voor mij dus vanuit deze hitte. Maar het is er wel warmer dan in Nederland natuurlijk! Kan ook bijna niet anders toch?

Geniet van de foto's, het zijn er bijna 40 enneh.... hasta luego

Besos Marleen