Jij bent hier en ik ben d(aar)ter

Hola chico’s. ‘Dom kieken’ en ‘doemdenken’ (fris terug van de trip, dus wat wil je) kan ik goed, zo ook nu……..
Onder het mom van ‘het hebben van een jetlag en ik kan niet slapen’, tuur ik dus wat voor me uit. Aha de bovenkamer begint weer te werken. Het denken is weer gestart, deze was tijdens de reis nl. uitgeschakeld, althans dat waren telkenmale mijn woorden richting Marleen (“Ik denk niet, ik heb vakantie”) .
Inmiddels hebben de tijdschakelklokken het mystieke aangezicht (kerstlampjes) van het ó-zó mooie Brinkplein de nek omgedraaid en baal ik dat ik de inlogcode van mijn laptop nog weet. Oh shit, ik ben weer thuis!
Nu ik hier dan toch maar een beetje zit te zitten zal ik mijn spreekwoordelijke steentje aan de geweldige blog ‘Leenopreis’ ook maar bijdragen, beetje mijn schuld dat Lee deze de laatste weken niet zo netjes bij kon werken ….. bij deze mijn excuses!
We schrijven 11 januari ca. 3:00uur, ik confronteer mezelf met keiharde feiten; Lee achtergelaten……grrrr……. aanbod van 300 pleuro en een hotelovernachting in BA door Iberia afgeslagen (er moet weer gewerkt worden), Ben en José bij Arrivals Düsseldorf (toppie) right on time (dit keer wel; doelende op de vlucht van Iberia), een drop down van 4 uur en 30 graden plus, heerlijke filterkoffie met gebak, met de Volvo richting Dter over de NL-se snelwegen zonder hobbels, gaten en scheuren en …… zonder uitgestrekte en gevarieerde landschappen, in vogelvlucht bijgeklets over het wel en wee van de afgelopen maand op de ‘verjaardag dag’ (zelfs Dus en Fem lagen al plat) van BRO Roel, belastingdienst, bankafschriften, een bedankje voor een geslaagd Dickens Festijn (!), een ‘in behandeling zijnde aanvraag parkeervergunning’, WOZ beschikking en aanslag gem. belasting, geboortekaartje 1,2 en 3, de thermostaat op standje hoog, zucht, wellicht kun je je voorstellen dat ik de werkdag die op me wacht, onder het genot van een Enschede-sche vrind (ff geen quilmes meer), zolang mogelijk wil laten wachten….. daar gaan we…..
Ik zit hier op een lama kleedje, gewikkeld in een schapenwollen trui, een bord met een flinke Argentijnse steak omringd door papas fritas, een Mendoze vino, een heerlijk muziekje van Carlos Gardel (iets te hard) op de achtergrond, flitsen van de (voetbal) hoogtepunten van Maradonna die door mijn kamer schieten en een boek over het Peronisme onder mijn neus, nog enorm na te genieten van een geweldige maand Patagonië.
Lee was al een maand in Argentinië en geheel geacclimatiseerd, voor mij begon de reis met een wedstrijd van Boca Juniors en eindige, 8000km (naar beneden afgerond, per lange-afstand-bus, local bus, fiets,veerboot, huurauto, kajak, cruiseboot, mountainbike, taxi en wandelen, veel wandelen) later, op de fiets door Buenos Aires. Een echte stad, die Marleen inmiddels op haar duimpje kent. Ik bestempel het even als zijnde een echte stad om de reden dat ik met open mond en vol verbazing vanuit de lucht heb mogen zien dat het een lappendeken van lichten is. Wat wil je, het stadscentrum 3,5 miljoen, met de rand erbij bijna 15 miljoen inwoners. Slik. (We’re from Hollanda; Amsterdam nog geen miljoen).
12 December; voor mij amper een dag BA (we love you Iberia, we do, we love you Iberia, we do) zijn we gevlogen naar het eiland Vuurland en eigenlijk begon het avontuur daar……… Patagonië.
Patagonië, een uitgestrekte wildernis van fascinerende meren, hoge (Andes)bergen, grootse gletsjers, dorre vlakten; steppen, een ruige kuststrook, 4-seasons in one day, schapen en weet al niet wat, enfin voor diegene die er al eens is geweest hoef ik hier verder geen Spaans-Argentijnse, of Spaans-Chileense woorden aan vuil te maken, voor de anderen lees bovenstaande nog maar eens en bekijk de foto’s (let wel: foto’s zijn slechts fragmenten van het eggie).
De fantastische verhalen van Marleen liegen er niet om en heb ik ook niets aan toe te voegen. Op dit moment rest me niets anders te doen dan kiezen uit een van de geweldige mooie vastgelegde herinneringen, op de gevoelige plaat, een screensaver uit te zoeken…..
Met veel plezier, maar vooral overlopen van jaloezie, wacht ik op een rood, wit, of roze Mendoza reisverslag voorzien van foto’s van de laatste week van Lee………