vele (bizarre, leuke) ervaringen rijker!

¡Hola!

Ja mensen, ik heb al drie dagen spaanse les, dus mijn verhaal begint dit keer wat anders ;-)

Laat ik beginnen met de melding dat er FOTO´S OP DE SITE STAAN!!
(en nee, niet alleen bij dit verhaal ook de bij verhaaltje 1 en 2 staan foto´s dus kijk nog ff terug!)

De lokatie van dit verhaal doet vermoeden dat ik niet in Argentinie ben, maar in Uruguay. Dat is niet het geval... ik ben er wel geweest deze week (en kon er ook bijna niet meer wegkomen) maar ben weer gewoon ´thuis´ bij Alejandra en Nico in BA (Buenos Aires)

Mijn vorige verhaaltje (verhaaltje numero 2) eindigde op zaterdag. Ik was toen net zo´n beetje geinstalleerd bij Alejandra. Inmiddels voel ik me hier al helemaal thuis, wat natuurlijk erg prettig is :-) Op dinsdag zou ik beginnen met spaanse les, maar het weekend bracht eerst nog weer van alles natuurlijk!

Op zondag is er altijd een soort van creatieve (maar ook antiek) markt in San Telmo. Deze is in de straat ´Defensa´ en is enorm druk en dit keer ook erg warm. Ik ben in de ochtend van mijn huis naar San Telmo gelopen wat al snel zo´n 45 minuten in beslag neemt. Hup kaartje van BA mee en hobbelen maar...
Al aardig bezweet kwam ik aan bij het hostel ´The Art Factory´ waar ik voorheen sliep. Ik had afgesproken met Michu en Bjorn om gezamelijk boottickets voor Uruguay te kopen. Het plan dat we hadden was om op maandag naar Colonia de Sacramento in Uruguay te gaan voor een dagje. De maandag zou de laatste dag voor beide heren zijn (zij verlieten Argentinie op dinsdag) en aangezien Colonia een prachtig oud stukje centrum schijnt te hebben, leek ons dat wel wat! Na wat geklets kwam ik ook Tina weer tegen en met haar ben ik naar de markt gelopen. Ik zag allemaal leuke dingen die ik wel wilde kopen, maar ja... met nog wat weken door het land reizen in t vooruitzicht is het helemaal niet handig om van alles te kopen :-( Inmiddels is daar ook een oplossing voor, want ik kan die spulletjes die ik wil kopen bij Alejandra achterlaten en deze weer ophalen vlak voordat ik Argentinie verlaat! Mega supergoed idee natuurlijk...
Zondagavond was ik op tijd weer thuis, want ik mocht de laptop van Alejandra lenen om met Holland te ´skypen´. Haar laptop is voorzien van webcam, microfoon en speakers, dus een videochat is snel geregeld. Alejandra heeft zelf ook een liefde in het buitenland, dus wij begrijpen elkaar ;-) (leuk om samen in het Engels en Spaans gemixt over te kletsen trouwens)

Vroeg naar bed want ik moest maandag al om 7.30 uur bij de haven zijn om de boot naar Uruguay te halen, pfff... maar early-bird als ik natuurlijk ben, was ik prima op tijd! Weer stempels in mijn paspoort. Ik denk dat deze nooit zo vol wordt als mijn vorige paspoort, maar ik doe toch ook dit keer leuk mijn best. Colonia del Sacramento was erg mooi! Vooral of eigenlijk alleen, in het oude deel van de stad hangt een heel leuk sfeertje. Veel mooie oude gebouwen, leuke straatjes, gekleurde huizen, gekleurde en ook veel oude auto´s en veel museums. Zeer de moeite waard om rond te lopen dus. Toen we alles zo´n beetje gezien hadden (ik heb overigens nog een leuk stukje aardewerk, in de vorm van een mok gemaakt door een kunstenaar, gekocht) gingen Michu en ik maar ns lekker chillen op een terrasje. Ik zat helemaal in de foto-maak-mood dus ik ben nog een blokje om gegaan. Bjorn waren we kwijt. Hij had niet tot nauwlijks geslapen de nacht ervoor. Details laat ik achterwege. Hij besloot om ergens een plekje op het strand te zoeken en wat slaap in te halen.
Het werd al wel aardig tijd om zo zoetjes aan eens richting terminal te wandelen voor ons boottochtje terug naar Argentinie. We kregen Bjorn alleen niet te pakken, zoeken dus? Maar waar?
Om de een of andere reden kreeg 1 van ons ook het idee dat er misschien wel een tijdsverschil zou zijn tussen Uruguay en Argentinie. Ik weet niet waarom maar we zijn meteen maar ff gaan vragen bij de ober. Wat bleek... er was een tijdsverschil! Shit, nu hadden we nog 10 minuten voordat onze boot richting Argentinie vertrok. Dat gingen we natuurlijk nooit halen. We besloten om het toch te proberen, rennen dus. Gelukkig was het helemaal niet warm (yeah right!) en dus kwamen we lekker bezweet aan bij de terminal. Er stonden nog wat mensen bij de incheckbalie en ik wapperde ook maar wat met mijn bootticket. De man achter de balie knikte me geruststellend toe: dat komt wel goed meisje! hij zei zelfs ook nog zoiets...
Toch leek het alsof de andere passagiers in een soort van crisis waren. Ze stonden wat te schreeuwen en drukdoenerij uit te voeren en wat bleek... de incheck was gesloten :-(
De boot was er nog, maar we mochten niet meer mee. Al die andere mensen die er stonden gingen van opgewonden standjes als snel over naar een ander niveau... agressief, schreeuwend, wild gebarend en in paraadheid van aanval. Ik dacht; ik doe maar ns effe een stapje terug en hoor hier niet bij.
Maar ja, we moesten toch naar Argentinie zien te geraken. Weinig kans. Er ging nog wel een boot, om 21.45 maar die zat ook al helemaal vol geboekt. En.. naast ons, waren er ook nog die opgewonden standjes die in het spaans van alles riepen en dat kwam volgens mij in het kort neer op: je zorgt maar dat we met de volgende boot meekunnen.
Dat wilde ik ook wel roepen, maar mn spaans liet dat nog niet toe. In het Engels dus maar. Wij hadden namelijk ook nog eens eerste klas tickets en toch wel iets meer pesos neergeteld. Dat maakt in dit soort landen niet echt uit bleek al snel. Degene met de grootste spaanstalige mond, heeft de meeste kans. Het was wel duidelijk dat una Holandesa en un Suizo niet tot deze categorie behoorden.
Niet veel later, zo ongeveer rond 17.30 uur kwam Bjorn dan ook nog op z´n dooie gemakkie en in zeer relaxte toestand de terminal in lopen. Hij dacht op dat moment nog dat het 16.30 uur was en hij zo zijn bootje richting Argentinie zou pakken. We hielpen hem snel uit de droom. Zijn vlucht naar San Fransisco (USA) vertrok echter de volgende ochtend om 7 uur. Dus geen boot, dan voor hem ook geen vlucht!
Ik baalde en zag mijn eerste spaanse lesje ook al aan mij voorbij gaan. Uiteindelijk hebben ze ons op een soort van wachtlijst gezet. Hier had ik echter niet veel vertrouwen in. We hebben de andere ferrymaatschappijen gecheckt, gekeken of er nog bussen gingen, maar nada, helemaal niets.
Maar even wat eten dus en zorgen dat we ruim op tijd weer bij de terminal waren om de late boot te halen. We moesten eerst wachten tot alle mensen met een kaartje voor deze boot ingecheckt waren. De plaatsen die over waren, konden wij proberen te bemachtigen. Tot mijn verbazing waren enkelen van de schreeuwende mensen al wel ingecheckt voor deze boot. Tegen ons bleven ze echter maar zeggen dat we nog 5 minuten moesten wachten, en toen nog 10 en tot totdat het 15 minuten voor sluiting was... jaja, het ging lekker. Toen de boot moest vertrekken, sloot de incheck en gingen ze met de overgebleven plaatsen aan de gang....
De geschiedenis herhaalde zich. Er kwamen nog veel mensen die een kaartje hadden voor deze boot en niet meer mee mochten. Weer een hoop geschreeuw en gebaar, maar ze kwamen de boot niet op. Wij gelukkig wel! Na heel lang en veel aandringen. Tegen middernacht was ik thuis en ik was bekaf. Jammer dat zo´n leuke dag, op deze manier eindigde.

Dinsdag mijn eerste schooldag :-)
Ik zit in een klas met 4 anderen, Helene uit Zuid Afrika, Lara uit Engeland, Martin uit Duitsland en Hans Rudolf uit Zwitserland. Onze leraar Pablo is natuurlijk Argentijn. Hij geeft goed les en op een leuke manier. Het voelt niet echt als naar school gaan, want ik vind het erg leuk! Het is ook allemaal te volgen en erg duidelijk wat Pablo ons vertelt, kortom ik snap het helemaal! Nu nog toepassen in de praktijk en dat is lastig zeg!
De Argentijnen spreken erg snel, dus het is niet heel makkelijk te verstaan voor mij, maar... ik leer wel steeds meer woorden herkennen :-) Om zelf ook mooie en complete zinnen te maken, valt ook nog niet mee. Dinsdag en woensdagavond heb ik niet veel meer gedaan. Uit school even wat de stad in wandelen, lunchen en dan zo langzaamaan richting huis om samen met Alejandra en Nico te eten...

Op donderdag heb ik wel een activiteit gedaan. Er zijn studenten geschiedenis die rondleidingen door de stad verzorgen en hier heb ik aan meegedaan. Speciaal voor studenten van Expanish (mijn spaanse school) is er een korting op de prijs, dus Holandesa als ik ben, heb ik toegehapt ;-)
Ik vond het reuze interessant, er werd veel verteld over de geschiedenis. De tijd waarin Peron president was, de activiteiten van zijn vrouw, Eva (evita) Peron. De tijd hierna toen er een militair regime was. Omdat ik uit Nederland kwam, wist de gids ook nog even te vertellen dat Jorge Zorreguieta in die tijd minister was en om die reden niet op het huwelijk van zijn dochter mocht komen. En ook de piloot van transavia die betrokken is geweest bij het laten verdwijnen van mensen passeerde de revue... Het is toch altijd weer bizar om nadat je de geschiedenis kent op exacte die plaats te zijn, waar de geschiedenis zich voltrok. Dat geeft me een bijzonder gevoel. Net als Banda Aceh in Indonesie waar ik vorig jaar was. Dat gebied is zwaar getroffen door de Tsunami destijds en als je dan door de straten loopt waar het gebeurd is, en je de beelden voor je ziet die de hele wereld over gingen, dan is dat bizar!

Als een soort van protest tegen het verdwijnen van hun kinderen, zijn er ´Las madres de Playa del Mayo´ de moeders van het playa del mayo. De vrouwen wilden in 1973 laten blijken dat ze hun kinderen en mannen terugwilden die waren verdwenen tijdens het militaire bewind. Sinds die tijd marcheren deze moeders nog steeds iedere donderdag om half 3 op het plein. Indrukwekkend! met foto´s van hun geliefden die ze nooit meer hebben gezien, van wie ze niet weten wat er met hen gebeurd is, behalve dat ze waarschijnlijk niet meer leven. Er waren veel oude besjes bij die echt al sinds die eerste donderdag, iedere donderdag trouw hun protestmars lopen....

Wij liepen door naar het kantoor van Evita, waar ze na haar dood (ze werd slechts 33 jaar) maar liefst 3 jaar opgebaard heeft gelegen. Ook bizar toch? Dat wilde ze zelf, dus hebben ze haar bloed vervangen door een of ander chemisch stofje en haar als een soort van ´opgezet´ tentoongesteld. Op de foto´s vind ik dat het er erg nep uitziet, als een soort van pop, maar zo lag ze er toch echt bij. Alleen haar familie en haar man mochten bij haar lichaam en natuurlijk de dokter die haar lichaam zo goed in vorm hield en dagelijks afstofte denk ik.
Een enerverend dagje! En.... er is nog zoveel te zien en te doen hier in de stad. Sommige wijken heb ik nog helemaal niet bekeken en veel bezienswaardigheden heb ik nog niet gezien.

Kortom, nog genoeg te doen he?
het is bijna weekend, ik ga van de hitte genieten en plannetjes maken.

¡Chau!

Marleen