hoe is t toch met me?

hallo allemaal daar ben ik weer ns en ondertussen allang niet meer alleen.

Heb weer aardig wat dingetjes gedaan sinds Bianca naar huis is gegaan en zal jullie daar nu direct even van op de hoogte brengen.

Het begint natuurlijk met een oranjefeest :-) Samen met Bianca had ik nog snel even een oranje t-shirtje gekocht, altijd handig om een herkenbare hollander te zijn als je hier alleen bent ;-) Dat bleek maar weer!
Om 19.00 uur met allerlei (onbekende) hollanders afgesproken in t Belgisch biercafe. Eigenlijk had ik niet zo'n zin, want ik voelde me niet heel erg vrolijk nadat ik Bianc op t vliegtuig had gezet, maar.... had mn oranje shirt al gekocht dus kon er niet meer onderuit. Gelukkig niet want t was een reuze leuke avond. Toen ik de straat van t cafe inliep werd ik (met dank aan mn herkenbare uniform) al toegeroepen, Heeeey... Nederlander! Er kwamen hoe langer hoe meer mensen en ik was in goed gezelschap van 2 andere Marleens. Dat is ook echt bizar want in Holland kom ik die leuke-meiden-ook-marleen-genaamd nooit tegen en hier stikt t er bijna van. Er waren ook nog wat mensen die ik in Melbourne al was tegengekomen en zelfs wat luitjes waarmee ik ruim 7 maanden geleden samen ben aangekomen in Sydney. Kortom erg gezellig dus. Zelfs mijn cd met Hollandse hits van o.a. Rob de Nijs kwam weer van pas, want deze werd natuurlijk nog even gedraaid in de kroeg (Koppenbergje, bedankt maar weer, de cd blijft van pas komen :-) )

De volgende dag was t 30 april, echt koninginnedag dus. Dat is eigenlijk toch een beetje aan mij voorbij gegaan. Ik heb de dag nuttig besteed door mn haar een stuk korter te laten knippen (helaas mam, mijn mooie (?) lange blonde haren zijn nog maar tot op mn schouders) en toch eindelijk nog maar ns naar de dokter te gaan met mijn knie. Volgens mijn Hollandse huisarts was er in september '06 niet echt veel met mijn knie aan de hand. Het probleem (dat ik al sinds mei had) zat em in het kapsel en dat is nu eenmaal niet goed doorbloed waardoor het langer zou kunnen duren voordat ik weer geheel pijnloos zou zijn. Ik kon wel gewoon alles doen.
Hier dachten de australische arts en de fysiotherapeut die ik daarna heb bezocht helaas wat anders over :-(
Wat ik heb is retropatella knee pain. De exacte vertaling moet ik u schuldig blijven, maar t komt erop neer dat mijn knieschijf van zijn plaats wordt getrokken en dus niet als een dekseltje op (of in) een potje valt. Hierdoor is mijn knie onstabiel en uit balans en de botten schaven langs elkaar doordat t niet goed in elkaar past. Ik zeg: dat klinkt toch best heftig he?
Het schijnt echter toch wel mee te vallen behalve dat t herstel enkele maanden in beslag neemt, ik er niet te veel mee moet wandelen, moet tapen als ik wel ga wandelen en diverse spier-oefeningen moet doen. Een operatie is dus gelukkig niet nodig, maar ik ben er toch veel te lang mee doorgelopen. Wat ook fijn om te horen was, is dat t echt niet de leeftijd is ;-)

's avonds heb ik wat gegeten met een Engels meisje Vicky die ik dus nog kende van Tasmanie en heel toevallig kwamen we ook Stephane een Fransman (ook van Tasmanie) tegen. Allemaal natuurlijk weer nieuwe belevenissen rijker en t was een erg leuke avond.

Op 1 mei zouden Morrie en ik elkaar alweer ontmoeten, want zij zou naar Perth komen, dat heeft ze ook gedaan en samen met Rosanna (ook Hollands) kon ze bij mij op de kamer. Om dat te vieren, zijn we maar weer uit eten gegaan, bij de Italiaan dit keer. Lekker zeg!!! Onze vrienden van Tasmanie waren ook weer van de partij en we hebben weer enorm gelachen, wat kan t leven toch gezellig zijn. Een dag later gingen we naar de bios, een of andere vage film over de zeven plagen die in de bijbel langskomen tijdens de 7 arme jaren (en daarna komen dan de 7 rijke jaren, of precies andersom. Gaat er al een belletje rinkelen?) De film was nogal vaag, maar t hield ons van de straat. We zijn ook naar t Belgisch biercafe gegaan om Vlaamsche Frieten te eten, T Hoegaarden-biertje smaakte uitermate goed, maar de Vlaamsche frieten bleken franse frieten te zijn en die zijn natuurlijk niet zo lekker. Ook de fritesaus was absoluut niet Belgisch, maar wij hadden wel net zoveel lol als Belgen, daar zijn we wel goed in gelukkig ;-)

3 mei was weer vertrekdag. Hoe mooi het weer in Holland was, hoe slechter t hier werd, sjonge zeg, gewoon regen! Dat verwacht je toch niet. Wij hadden een auto gehuurd en die was spiksplinternieuw. Nog maar 700 km op de teller. Is natuurlijk vragen om problemen, maar.... we hebben em heel vies maar deukloos weer ingeleverd inmiddels. We hadden t idee om richting t zuiden van Perth te gaan, daar zijn ontzettend mooie stranden, zo niet de mooiste van Australie, we hebben veel water gezien, maar niet vanaf t strand. Ons water kwam gewoon uit de lucht vallen. Beetje jammer tijdens een tripje maar oke. T is ook jammer dat t foto-technisch gezien ook veel leuker is met mooi weer. Van ellende heb ik mn camera vaak maar op zwart/wit gezet, dan valt t minder op dat t niet zo mooi blauw is. (ik = slimme meid)
Onderweg kwamen we langs de zo'n beetje langste pier van Australie, ruim 2 km lang, maar je raadt t al, wij vonden t te koud om helemaal naar t puntje te lopen. We hebben overnacht in Margaret River, wat een erg leuk plaatsje is. Bij ons hostel hebben we weer de grootste lol gehad met ons 3-tjes en dat compleet nuchter. We hadden allemaal staartjes gedaan, waarom weet ik niet meer, maar we vonden wel dat t ons erg goed stond. Ik had meteen besloten dat ik dat vaker ging doen. (Ben er ondertussen wel weer een beetje vanaf gestapt, maar heb t nog volgehouden tot de volgende dag)

Dag 2 van ons tripje was t nog steeds strak bewolkt. Tijdens onze tree-top-walk, ging t zonnetje wel even schijnen. De tree-top-walk is een wandeling op 40 meter hoogte tussen de hoge kauri-bomen door. Dit schijnt handiger te zijn als je met ze wilt praten. We hebben t nog wel geprobeerd, maar kregen weinig respons. Die avond hebben we maar ns zelf gekookt, dit was voor ons allen erg lang geleden en t resultaat was er ook naar, ik denk dat we t een beetje verleerd zijn. T was wel een gezond maaltje, maar t smaakte naar niets eigenlijk. Of we moeten wat vaker oefenen of we moeten toch maar gewoon uit eten gaan. Moet wel bekennen, dat mn budget aardig aan t slinken is. Dit is overigens erg jammer, want dan moet ik misschien toch nog aan t werk hier. Ik ga niet in Perth aan t werk, want t weer wordt hier toch echt wat minder warm en daarvoor ben ik hier niet he? ;-)

Dag 3 zijn we helemaal naar Esperance gereden. Best ver en een saaie route, maar t schijnt een soort paradise te zijn (mits t mooi weer is) We reden overdag eerst door de Stirling Range, een berggebied hier waar we bijna tegen een Hollandse molen opreden. Compleet met Hollands huis! Wat bleek er woonde Hollanders en die hadden t zelf allemaal gebouwd. T stond binnen vol met Delfts Blauw en wij vonden t tijd voor een gezellig bakje D.E. maar... dat hadden ze dus niet, t was koffie uit zo'n drukding, weetjewel, dat je alles doorelkaar gooit en dan de koffie met zo'n vacuum-ding naar de bodem drukt. Echt geen lekker Nederlands bakkie hoor.
Voor onderweg hadden de andere meiden maar een cd gekocht, mijn hollandse-hits cd met 8 liedjes (die we nog steeds niet foutloos mee kunnen zingen) werd toch wat teveel van t zelfde vonden ze :-( Dus nu hadden we Vanilla Ice en mc Hammer, echt een stuk gezelliger. Onderweg moesten we af en toe stoppen voor een wild-plas-avontuur en we hebben zelfs staan twisten op 'Great balls of fire' als ik t niet verkeerd heb. 's avonds hebben we deze trend nog doorgezet, want we zijn naar een Karaoke-bar gegaan. Dolle pret natuurlijk! we zijn de eerste bar wel uitgerend en ons gekregen bier laten staan, want de andere bezoekers werden ons wat te lastig. Wij waren schijnbaar erg interessant voor de heren en dat vonden de aboriginal vrouwen weer niet zo leuk. De barman zei dat we t maar aan moesten geven als 'ze' te lastig werden, oke???
Dus naar karaoke-bar II. Dit werd een daverend succes, mede omdat je iedere keer als je een liedje deed, ook een gratis drankje kreeg, haha :-) Roosje en ik begonnen met 'one way or another..." van Blondie. Helaas kenden we de tekst niet dus we stonden behoorlijk voor L.U.L. maar t publiek riep: vergeet t zingen, concentreer je maar gewoon op t dansen.... huh? We hebben natuurlijk nog revance genomen met 'Like a Virgin' van Madonna wat we vol overtuiging brachten.
T was een latertje, maar de volgende dag toch maar weer terug richting Perth. En altijd als t einde in zicht is wordt t mooi weer he? Onderweg hebben we nog even ons surf talent getoond bij Rock Wave om daarna in t donker aan te komen in een of ander gehucht waar we de nacht in een hotel hebben doorgebracht. Schattig kamertje, maar we kwamen via de kroeg binnen, hier zaten 3 van die typische vrijgezellen, rond de 40, bierbuik, smoetzig, totaal onaantrekkelijk die al riepen, hey ... 3 meisjes en toen met de vinger op zichzelf wijzend ... 3 jongens. Gezellig!!!

Nu zijn we dus weer in Perth, alweer 2 nachtjes. Inmiddels ben ik nog een keer naar de kapper geweest, want ik wilde toch nog wat blonde streepjes in mn haar. Ik denk dat ik sinds mn derde niet meer zo blond ben geweest. Ik moet er zelf erg aan wennen en wil er alweer wat donker ingooien, maar de meiden zeggen dat t leuk staat, tja...ja, ja ik ben ook meteen een stuk dommer is ons alledrie al opgevallen. Foto's hiervan volgen de volgende keer, moet er eerst zelf even aan wennen.

Oh ja 1,
de 8e was ons roosje jarig, ze werd 22 en dat hebben we gevierd. Er waren allerlei gezellige mensen in de kroeg, dus we hebben em ouderwets even doorgetrokken tot 5 uur. Dit vond ik de volgende ochtend erg jammer! Ik voelde me iets minder stoer dan de avond ervoor en heb lang in mn bed gelegen. Op een gegeven moment voelde ik me zo... ik zal maar 'niet lekker' zeggen dat ik niet meer boven in mn stapelbedje durfde. toen ben ik op de grond gaan liggen. Inmiddels ben ik weer opgeknapt.
Oh ja 2,
ik had mn post door laten sturen naar Perth, wat denk je.... zat er een brief bij over mn sollicitatie in t wintersport-gebied van Australie. Ze hadden me ingedeeld voor een baantje, ik moest alleen 21 april nog voor een gesprekje komen. Helaas zag ik die brief dus eergisteren pas :-( Denk dat t niet meer gaat lukken, maar ik waag er nog maar een telefoontje aan morgen.
Verder had ik ook nog wat kerstkaarten, haha. Deze waren eerder zoek geraakt, maar ik zeg; beter laat dan nooit!
De allerbeste wensen en tot snel maar weer. Ik hoop dat ik dan wat noorderlijker aan de westkust zit.

Ik voel me goed!
dikke zoenen leen