van zuid naar noord New Zealand

Och jeetje, het is weer zondag, dat betekent... een nieuw avontuur van 'Leenopreis' Het is alweer een week geleden en voor mijn gevoel is er alweer zoveel gebeurd. Ik zal bij t begin beginnen.

(Nonde-pi hoor ik dat t internetcafe over een kwartier gaat sluiten, dat ga ik dus nooit halen, lekker dan. Toch maar een beginnetje maken.)

We zouden zaterdag een wandelingetje door t abel Tasman gaan maken van een paar uur, ik hoopte op mooi weer, maar blijkbaar als wij een buitenactiviteit gaan doen, gaat t regenen. Uit voorzorg praten we nu al niet meer hardop over een eventueel stranddagje, het is wel duidelijk waarom he? Het regende dus nogal, maar het zou binnen een uur droog worden, hmmm. Wij dus compleet uitgedost in plastic gewaden, we leken net 3 spoken in een bos. Gelukkig hield t na een uurtje idd op met regenen en we hebben t parcour van 4 uur in een recordtijd van 2,5 uur afgelegd. Terug gingen we met een catamaran, zodat we ook vanaf het water vanaf het Abel Tasmanpark konden genieten. Helaas kwam t zonnetje er maar af en toe door en iedereen aan boord werd nat van de hoge golven die over de boot sloegen. Eenmaal weer voet aan vaste land gezet, konden we bijna niet bewegen, we waren stijf van de kou. :-( ach ja..
We zijn laat in de middag nog doorgereden naar Nelson zodat we daar de volgende dag konden spenderen. Zondag was t weer natuurlijk weer goed, we hadden geen plannen. Ben de ochtend eerst maar ns begonnen met een stukje hardlopen, want tja... moet t lijf toch weer een beetje in shape brengen anders komt t nooit meer goed ;-) Nelson is best een aardige stad met een gezellig centrum. Aangezien het mooi weer was, zijn we in de middag maar een paar uurtjes op t strand gaan liggen. Aan t eind van de middag door naar Picton. Vanaf daar gaat ook de ferry naar t noordereiland én Picton ligt in een fjordengebied met....tadaa: mooie wandelingen...
Hier is de aan te bevelen 'Queen Charlotte treck' te bewandelen of te be-kayakken. Natuurlijk kan dit ook in meerdere dagen, of gewoon een stukje van t traject in 1 dag. Toen we maandagochtend wakker werden om te gaan wandelen, regende het weer ns. T is alsof ze t erom doen die weergoden. Toch hebben we gewandeld, maar deze keer deden we wel echt 4 uur over een traject waar ook vier uur voor stond, dit terwijl we toch aardig door gestiefeld hebben. De paden hier waren iets minder onderhouden dan in Abel Tasman, dus al met al een aardige aanslag op onze gesteldheid. Toen we door een bootje werden opgehaald om terug te gaan naar Picton zwommen er 2 enorme grote dolfijnen voor ons de haven in! Dat blijft adembenemend :-). We gingen meteen de ferry maar even reserveren voor dinsdagochtend. 10 uur ging er eentje en dat leek ons een prima tijd. Helaas, er was geen plek meer voor ons spaceship, dus we dachten: pluk de dag, we gaan wel met de boot van 8 uur. Helaas wisten we toen nog niet dat we ons voor 7 uur in de ochtend al moesten melden :-( Maar ach, ik ben af en toe een ochtendmens, dus t was niet zo'n probleem. Alhoewel de wekker om half 6 dat moet je niet elke dag doen. Het weer was goed, maar omdat t nog zo vroeg was, was t best koud. Niet alleen als je buiten stond maar ook binnen! Kopje koffie erbij, beetje kaarten en 3,5 uur is zo om. Het is grappig, maar morrie en lenos zijn lange meiden en met ons 3-tjes blijken we elke keer een bezienswaardigheid, erg grappig!
Aangekomen in Wellington (al voor de middag) reden we meteen Wellington al uit, dit was een wel heel kort bezoek en natuurlijk kwam dit door de verstandshouding tussen ons en de verkeersborden in N-Z of het communicatieprobleem dat wij en de verkeersborden met elkaar hebben.

Wellington is de hoofdstad van Nieuw Zealand en best een grote stad. We vonden en smerig hostel in de binnenstad met als voordeel dat ze ook een kampeerveldje hadden. Spaceship en tent geparkeerd en lekker de stad in gebanjerd. Van t mooie weer genoten. By the way, het was valentijndag, maar alleen maar een kaartje van vader en moeder gehad (lief) maar de mannen kunnen me niet vinden nu ik helemaal aan de andere kant van de wereld zit ;-)
Woensdag zijn we weer Wellington in gewandeld. Er is hier een enorm groot en wereldbekend museum, te papa museum. Veel over de maori's, de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zealand, maar ook veel exposities en interactieve informatie over het landschap van Nieuw Zealand. Het land ligt op twee verschillende landplaten waardoor er enorm veel aardbevingen zijn maar ook ruig en zeer afwisselend weer. Het was leuk om hier interactief over geinformeerd te worden, we konden zelfs in een huisje gaan staan en zelf een aardbeving ervaren. We waren niet echt in een museumstemming en lenos en morrie vielen bijna in slaap in een filmzaal. Tijd om weer naar buiten te gaan. We zijn nog met t oudste kabelbaantje de heuvel op gegaan naar de botanische tuinen met een prachtige rozentuin. Mam ik heb speciaal voor jou foto's gemaakt hoor, je gaat ze nog zien! Aan t eind van de middag hebben we Wellington verlaten en zijn we richting Lower hut gereden om daar nog een nachtje te kamperen met uitzicht over t water op de stad Wellington. We kwamen ook nog andere Nederlanders tegen en hebben gezellig gekletst tot midden in de nacht! Zij stonden juist op t punt om t noordereiland te verruilen voor t zuidereiland en we hebben over en weer wat tips uitgewisseld.
Donderdagochtend rustig begonnen en daarna in de auto richting Napier. Dit ligt in t oosten van t noordereiland en dit deel wordt door de meeste reizigers overgeslagen, ik weet niet waarom. Zowiezo iedereen vol lof over t zuidereiland en t noorder schijnt veel minder mooi te zijn. Maar... wat wij tot op heden hebben gezien doet ons anders beslissen. De route naar Napier was grillig en midden tussen de groene bergen door, prachtig, alleen wel een beetje lang. Wij nemen natuurlijk ook weer een route die bijna niemand anders neemt en al snel kwamen we geen zieltje meer tegen. Wij hebben onderweg nog een stop gemaakt bij de plaats met de langste naam ter wereld. Helaas was t alleen maar een bord, verder was er weinig van t plaatsje over, maar goed even een fotootje dus. In t donker kwamen we aan in Hastings, we hebben daar illegaal gekampeerd en zijn de volgende ochtend doorgereden naar Napier. Napier is de Art-Deco stad van Nieuw Zealand. De kiwi's vinden t zelf de Art-deco stad van de wereld, maar Miami in Florida is met deze titel aan de haal gegaan. Art-Deco is de stijl waarin de gebouwen in de stad zijn gebouwd. Dit dateert uit de jaren 30. Hastings en Napier zijn wel veel ouder, maar in de jaren 30 is er een zware aardbeving geweest die aan veel mensen en aan de gebouwen het leven heeft gekost. De steden moesten dus opnieuw gebouwd worden.
Tijdens ons bezoek was toevallig net het Art-deco weekend. Wat een grap, het leek wel carnaval. Iedereen geen verkleed over straat, er waren optochten met oude auto's motoren en fietsen en er vlogen oude vliegtuigen boven de stad. Hebben we toch nog een beetje carnaval meegemaakt hier! :-)

Zaterdag 17 februari werd ik wakker met last van mn rug, waarschijnlijk komt t van t kampeerbed, want stress kan t hier toch niet zijn ;-) Hiernaast had ik ook een enorme bult op mijn rechter onderarm (tja ik weet het ouderdom komt met gebreken, maar ik ben nog maar 31! :-)) Het jeukte niet erg, maar t was duidelijk een insektenbeet en de bult was rood en zo groot als een ei! Heb ik weer. Had er weinig last van, maar toch een beetje vreemd, in de gaten houden maar.
We zijn opweg gegaan naar Taupo aan het Taupo meer. We hadden al gehoord dat dit een leuke plaats zou zijn en... jawel, wij vinden het leuk. Het weer is ook leuk, want het is inmiddels al maandag hier en t is nog steeds blauw, heerlijk!
Zondag wilde Marleen (de andere) gaan skydiven. Dit is eigenlijk gewoon parachute springen, maar met een lange vrije val voordat de parachute opengaat. Dit leek mij ook erg leuk, maar met mijn rug durfde ik het nog niet zo goed aan.
Zondag zijn morrie en ik wel meegegaan, konden we meteen Marleen bijstaan en natuurlijk foto's maken. T kriebelde wel bij mij, maar ja die rug! Bij het skydive-centrum zeiden ze dat t wel kon, maar dat t mijn eigen beslissing moet zijn, tja... wat had ik daar nou aan, ik weet wel hoe mn rug voelt, maar ik weet niet wat skydiven met mijn rug doet natuurlijk.
Uiteindelijk dus maar niet gedaan. Lenos was zenuwachtig (zou ik ook zijn) en vond t toen ze weer op aarde was beland erg gaaf, maar ook eng. Ik wilde ook wel graag hoor!
In de middag zijn we heerlijk aan t Taupomeer gaan liggen, hebben wat gezwommen en ik ben nog even langs een apotheker gegaan met mn rechteronderarm-bult. De bult was wat minder, nu was meer mijn onderarm plaatselijk verdikt, hmmmm. De apotheker was er bijna zeker van dat t een beet van een spin was, maar niet ernstig anders was ik er wel slechter aan toe geweest. Heb wat pillen gehad tegen de reactie die mijn lichaam geeft en dan moet t beter gaan. Afwachten maar. 's avonds heerlijk uit eten gegaan bij een italiaan en ik denk dat we nog even in Taupo blijven. Het weer is lekker en de plaats is levendig, wat willen we nog meer?

:-)

tot snel!